"Polowanie"

     Każdemu należy się czasami dzień spędzony w łóżku pod kocem. Ja zafundowałam sobie taki wczoraj i nawet udało mi się nie myśleć o jego konsekwencjach. Z uwagi na to, że już dawno nie widziałam jakiegoś ambitniejszego filmu postanowiłam to nadrobić. Chciałam obejrzeć coś w miarę świeżego, więc przy wyborze filmu kierowałam się kryterium daty produkcji – nie wcześniej niż 2012 rok. No i wybrałam – „Polowanie”.

                „Polowanie” (dun. Jagten) to duński dramat z 2012 roku, w reżyserii Thomasa Vinterberga.
Lucas (Mads Mikkelsen), czterdziestoletni rozwodnik, mieszka w małym, duńskim miasteczku. Nie potrafiąc spełnić się w swoim rodzinnym życiu, odnajduje spokój pracując wśród dzieci. Choć mężczyzna pracujący w zawodzie przedszkolanki, wydaje się być dziwnym zjawiskiem, Lucas ewidentnie ma dobre podejście do swoich podopiecznych, co od pierwszych scen wywołało uśmiech na mej twarzy. Spokój w życiu bohatera burzy blond włosa 7-latka.
         Klara (Annika Wedderkopp) to jedna z podopiecznych przedszkola, w którym pracuje Lucas. Dodatkowo córka jego najlepszego przyjaciela. Dziewczynka darzy swojego opiekuna szczególną sympatią. Daje mu prezenty, przytula się, a jednego razu nawet całuje go w usta. Kiedy opiekun tłumaczy jej, że taki rodzaj okazywania uczuć powinna pozostawić dla swoich rodziców, dziewczynka czuje się odrzucona. Zbyt dalekim stwierdzeniem byłoby powiedzenie, że 7-latka z rozmysłem planuje zemstę, ale nieświadomie to właśnie zrobi. Klara nie wie, co dokładnie znaczą i przedstawiają porno obrazki, które na ekranie monitora pokażą jej starsi koledzy. Wie jednak, że to coś niedobrego, czego nie powinna oglądać i czym może wyrządzić „krzywdę” Lucasowi.
                Zaniepokojona szefowa przedszkola wraz z wezwanym psychologiem przeprowadzą z dziewczynką rozmowę, w czasie której bardziej zasugerują jej niż od niej usłyszą, że była molestowana. Raz rzucone kłamstwo szybko wymknie się spod kontroli i zacznie żyć swoim życiem. Dziewczynka nie potrafi później odkręcić swojego oskarżenia, gdyż każde jej zaprzeczenie czytane jest, jako strach i skrępowanie. Nieskończona fantazja dzieciaków sprawi, że zaczną powtarzać niestworzone historie o ich zamykaniu przez Lucasa w piwnicy, której nigdy nie miał. Społeczność małego miasteczka z przyjaciół zmieni się we wrogów i zwyczajnie zatruje życie bohatera.
                Film pokazuje, że raz oskarżony i „zniszczony” człowiek już nigdy nie wróci do siebie sprzed okrutnych wydarzeń. Jest też swojego rodzaju przestrogą przed wpadaniem w zbiorową histerię i przedwczesnym oskarżaniem ludzi. „Polowanie” jest kinem ‘czystym’, nie ma w nim bujdy, niepotrzebnych a efektownych scen, naciągania.  Czasem warto obejrzeć coś mniej spektakularnego a prawdziwego, a nie ciągle karmić się bajkami, na które po prostu dobrze się patrzy.
Moja ocena tego filmu to 8/10. Zdecydowanie polecam.

Żaneta